Ολόκληρη την εβδομάδα που πέρασε ήμουν στο Λονδίνο, όχι για διακοπές όπως με ρώταγε κάθε υπάλληλος, σε κάθε μαγαζί ύστερα από την ερώτηση «θέλετε την x εκπτωτική κάρτα του μαγαζιού» και την απάντηση «δεν είμαι από εδώ γύρω». Θα μπορούσα να πω «I am not from this planet» αλλά λίγοι εκτιμούν το κακό μου χιούμορ.
Με στείλανε από την δουλειά για ένα συνέδριο που συνηθίζουμε να συμμετάσχουμε (2η φόρα). Όπως και πέρυσι έτσι και φέτος έγινε στο Λονδίνο, αλλά όπως μας ενημέρωσαν στο τέλος του χρόνου θα γίνει στο Βερολίνο (βέβαια αυτή η λεπτομέρεια είναι εντελώς εκτός θέματος). Αυτή η φορά ήταν η πέμπτη φορά που επισκεπτόμουν το Λονδίνο.
Η σχετικά αραιή μου επαφή με την αυτή την πόλη μου δίνει την δυνατότητα να παρατηρήσω αρκετές αλλαγές, τόσο αρχιτεκτονικά και λειτουργικά όσο και από κοινωνικά. Ήδη έγραψα σε ένα geek-o-blog που συμμετάσχω εντυπώσεις από το συνέδριο αλλά ήθελα να γράψω και κάποιες εντυπώσεις από την πόλη την ίδια και τους ανθρώπους της.
Το πλέον κλασσικό στοιχείο που εντυπωσιάζει όλους του επισκέπτες της πόλης είναι το τεράστιο δίκτυο συγκοινωνιών. Σε περιόδους αιχμής οι συρμοί του αντίστοιχου μετρό, περνάνε κάθε ένα λεπτό. Ώρες ώρες απορείς, πως γίνεται και δε τρακάρουν μεταξύ τους. Κάποιος θα ισχυριστεί ότι είναι υπερβολικά ακριβές, όπως αυτοί που ισχυρίζονται ότι έχουμε και τις φτηνότερες συγκοινωνίες. Οι υπηρεσίες που προσφέρουν είναι τρομερές και ποτέ μα ποτέ, δεν σε χρεώνουν για κάτι που έχεις ήδη πληρώσει. Αυτή η τελευταία πρόταση θέλει μια μικρή εξήγηση. Εμείς είχαμε πάρει μια εβδομαδιαία κάρτα απεριόριστων διαδρομών για την ζώνη 1 και 2. Όταν ήρθε η ώρα να βγάλουμε το εισιτήριο για το αεροδρόμιο πληρώσαμε μόνο την διαφορά από την ζώνη 2 και πέρα η οποία ήταν 1.1 λίρα. Φυσικά και είναι ακριβές αν τις δεις από την οπτική πλευρά των ελληνικών μισθών, ακόμα και με τους μισθούς των καλών εποχών, αλλά αν τις δεις με τους αντίστοιχους βρετανικούς μισθούς τα επίπεδα των εισιτηρίων κατά αναλογία είναι παρόμοια, απλά εδώ οι συγκοινωνίες είναι για τα σκουπίδια.
Παρόλα αυτά παρατήρησα μια ραγδαία αύξηση ποδηλάτων.
Στο συνέδριο γνωρίσαμε και έναν Έλληνα που σπούδασε και δουλεύει εκεί, σε μια εταιρία τηλεπικοινωνιών. Μας εξήγησε πως οι μισθοί έχουν πέσει από τις 60.000 στις 40.000 λίρες και ότι το κύριο αίτιο δεν είναι τόσο η κρίση όσο το outsourcing σε χώρες όπως η Ινδία. Ότι τελευταία ακόμα και εκεί έχει ανέβει αρκετά το ποσοστό της γραφειοκρατίας και ότι οι καλές δουλειές πλέον είναι λίγες, αλλά τουλάχιστον υπαρκτές. Μας εξήγησε επίσης ότι 40.000 δεν είναι όμως άσχημα για το Λονδίνο, απλά αν θες να μείνεις σε καλό σπίτι αναγκάζεσαι να συγκατοικήσεις.
Το φαγητό φανταστικό όπως πάντα. Τα πολυ-πολιτιστικά μέρη με έλλειψη τοπικής κουζίνας προσελκύουν πάντα τις καλύτερες κουζίνες και τα καλύτερα εστιατόρια. Τα μέσα λεφτά που δίναμε ήταν περίπου 30 λίρες για 2 άτομα. Φάγαμε σε γιαπωνέζικο, κινέζικο, ιταλικό, αμερικάνικο και βραζιλιάνικο.
Αυτή την φορά, ξανά-επισκέφτηκα και το natural history museum, δεν θα άφηνα την ευκαιρία να ξαναδώ δεινόσαυρους, να πάει χαμένη.
Ο καφές συνεχίζει ακόμα να είναι χάλια, ακόμα και την εποχή του εσπρέσο. Πήγαμε σε 4 καφέ και μόνο στο ένα (και το μόνο μη-και-καλά-ιταλικό) ο εσπρέσο είχε καϊμάκι. Αποκλείεται να έφταιγε η μηχανή γιατί ήταν αυτές οι μεγάλες οι επαγγελματικές (γνωστής μάρκας) άρα φαντάσου τι καφέ βάζαν μέσα.
Τα Χριστούγεννα ως γνωστών (και όπως συνηθιζόταν ακόμα και εδώ κάποτε) ξεκίνησαν 1 Νοέμβρη. Νομίζω ότι τα Χριστούγεννα είναι ο καλύτερος δείκτης καπιταλισμού και ευμάρειας… όσο νωρίτερα ξεκινάνε τόσο πιο βαθύς ο καπιταλισμός-καταναλοτισμός.
άντε καλή 17 Νοέμβρη αν και αυτής πλέον της έχουμε γαμήσει τα πρέκια.
Τράβα Καζανάκι 