Όνειρα

Όχι αυτά που βλέπεις όταν κοιμάσαι. Αυτά που βλέπεις όταν είσαι ξύπνιος. Αυτά, που στον περισσότερο κόσμο, όσο μεγαλώνει, αραιώνουν. Όνειρα χωρίς νόημα και αλλά όχι και χωρίς ουσία.

Σήμερα είδα ένα βίντεο όπου ένας άνθρωπος το 2007 ξεκίνησε να περπατήσει από το Πεκίνο μέχρι την Γερμανία. Τελικά ύστερα από 4646 χιλιόμετρα και αφού διέσχισε όλη την κίνα, αποφάσισε να σταματήσει.

Βέβαια αυτό το κείμενο δεν είναι για αυτό που έκανε ο συγκεκριμένος άνθρωπος όσο φανταστικό και αν το βρίσκω, που το βρίσκω.

Είναι επειδή είναι κάτι που το σκεφτόμουν πολύ σαν πιτσιρίκι. Σκεφτόμουν πως θα ήθελα να κάνω το γύρω του κόσμου με τα πόδια. Η αρχική ιδέα του Ιούλιου Βερν (ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες) μπορεί να ήταν φανταστική το 1873, ιδιαίτερα λόγο ταχύτητας αλλά στις μέρες μας κάτι τέτοιο θα μπορούσες να το κάνεις σε 3-4 και χωρίς απολύτως κανένα ενδιαφέρον ή ακόμα και χωρίς να πατήσεις το πόδι σου καν στο έδαφος ενώ το κάνεις.

Και ξαφνικά μια παιδική σου φαντασίωση γίνεται πραγματικότητα. Βλέπεις ότι υπάρχει κάποιος εκεί έξω που το τόλμησε και εννοείται πως τα κατάφερε…ακόμα και αν δεν ολοκλήρωσε τον στόχο του και τον αρχικό του τελικό προορισμό.

Ποτέ δεν έθαψα τα παιδικά μου όνειρα. Υπάρχουν πολλές στιγμές που αναδύονται στην επιφάνεια.

Αυτό που θυμάμαι πιο καθαρά ήταν που ήθελα να ανακαλύψω κάτι καινούριο στα μαθηματικά… και δεν ήμουν καν ο καλύτερος μαθητής σε αυτό τον τομέα. Βέβαια όταν προσγειώνεσαι λίγο στην πραγματικότητα ζυγίζεις τα πράγματα αλλά και πάλι θες να πετύχεις ένα μέρος του ονείρου σου χαϊδεύεις το όνειρο σου όσο πιο κοντά μπορείς. Δεν τα κατάφερα και άσχημα.

Ανάμεσα σε διάφορα είναι τα ταξίδια στο χρόνο, η δημιουργία σκουλικότρυπων για ταξίδια [ πάντα αντιπαθούσα την τηλεμεταφορά, η ιδέα να διαλύεται το σώμα σου και να ανασυνθέτεται μου φαινόταν πολύ πιο παράλογη από το σκίζεις την πραγματικότητα να καμπυλώνεις τον χώρο και να τον ενώνεις με ένα μικρό τούνελ (πρέπει να ομολογήσω ότι η ιδέα αυτή έχει καλλιεργηθεί μέσα από πολλά χρόνια φαντασίας) ].

Αλλά ακόμα και τώρα θέλω να σκέφτομαι δύσκολα αλλά και παράλογα πράγματα. Δύσκολα όμως στα όρια του εφικτού των δυνάμεων μου. Θα ήθελα πχ να πάω στην αγαπημένη μου Αλεξανδρούπολη από την Αθήνα με το ποδήλατο.

Όπως θα ήθελα να δω μικρά νανομποτ που θα διορθώνουν οτιδήποτε έχει χαλάσει (αυτό το σκέφτομαι συνήθως όταν βλέπω λακκούβες στο δρόμο).

Μια ψυχή μου είπε ότι δεν βρίσκει νόημα στο να χαίρεσαι που κάποιος περπάτησε 4646 χιλιόμετρα.Έχει δίκιο. Δεν χαίρεσαι για αυτό. Χαίρεσαι γιατί υπάρχει κάποιος εκεί έξω που όχι απλά σκέφτεται σαν εσένα αλλά το κάνει και πράξη.

—–
μετά είδα στο καπάκι το hugo χωρίς να ξέρω περί τίνος πρόκειται και χάρηκα ακόμα παραπάνω