που είναι η παιδεία σήμερα;

Σήμερα ξεκίνησα νωρίς για την δουλειά. Λίγο νωρίτερα δηλαδή από ότι συνήθως γιατί τις ώρες που κυκλοφορούμε στο δικό μας γραφείο, μόνο νωρίς δεν τις λες. Ο λόγος ήταν ότι είχε κολλήσει το ένα πετάλι στο ποδήλατο και σχεδόν διέλυσα την 15άρα βίδα χωρίς να καταφέρω να το βγάλω. Έτσι κύλησα αργά, ημι-ποδαράτος προς στο σταθμό για να το πάω σε έναν γνωστό μου ποδηλατά στο Μαρούσι, μπας και βρούμε λύση, πριν ανηφορίσω για το γραφείο.

Κάποια στιγμή, δεν θυμάμαι σε ποιον σταθμό, κάπου μεταξύ Ομόνοιας και Άγιου Νικολάου, μπήκε ένα τεράστιο τσούρμο με παιδιά. Καλά,μάλλον όχι και τόσο παιδιά παιδιά παρά οριακά ενήλικες (ή ότι ηλικία έχουν σε αυτά τα ξεχασμένα χρόνια της δευτέρας Λυκείου).

Συζητούσαν το ότι έχουν φτάσει στα μέσα της χρονιάς και δεν έχουν ακόμα καθηγητές σε πολύ κύρια μαθήματα. Για την ακρίβεια δεν είχαν χημικό και καθηγητή πολιτικής οικονομίας. Δώσανε ιδιαίτερη έμφαση στην έλλειψη χημικού, μιας που είναι και ένα από τα εξεταζόμενα μαθήματα.

Τελικός τους στόχος το υπουργείο παιδείας στο Μαρούσι, όπου πήγαιναν να διαμαρτυρηθούν με ένα μικρό αυτοσχέδιο πανό (μισώ τα εκτυπωμένα πανό)….και πέρα από αυτό είχαν δοκιμάσει (δεν κατάλαβα με τι επιτυχία) να κάνουν και μια κατάληψη στο σχολείο τους (Δήμος Αθηναίων;?)

Το ευχάριστο είναι ότι πέρα από τα κλασσικά αγοράκια του τύπου «σπάω πλάκα και είμαι γαμάτος» και τα χαζά κοριτσάκια «με νοιάζει μόνο το βαμμένο νύχι» είδα και πραγματικά συνειδητοποιημένα άτομα, που δεν πήγαιναν να σπάσουν πλάκα αλλά πραγματικά να διαμαρτυρηθούν και να απαιτήσουν το μέλλον τους.

Ένα ακόμα εντυπωσιακό σημείο ήταν το ότι στην συγκεκριμένη διαδήλωση θα ερχόντουσαν και ορισμένοι γονείς (ένας από τους οποίους από ότι πήρε το αυτί μου και καθηγητής μιας κοπέλας που προσπαθούσε να βάλει σε κατάλληλο κλίμα τους υπόλοιπους).

Ένα τελευταίο, το οποίο δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση (αλλά αξίζει να αναφερθεί γιατί κατά βάθος είμαστε λίγο σκατοκοινωνία)…είναι που γυρνάει το κορίτσι (με την μαμά καθηγήτρια) σε μια στιγμή που την ρώτησε μια άλλη κοπέλα «γιατί δεν ήρθε ο τάδε» και απάντησε με έναν ιδιαίτερο εκνευρισμό «μου είπε, πως αυτός έχει χημικό (ιδιαίτερα) και δεν τον ενδιαφέρει».

μπλεργκ!

κάτω από την φούστα

Εκατοντάδες άρθρα σε εφημερίδες, εκατοντάδες αναρτήσεις σε όλων το ειδών τα ιστολογία και όλα με ένα κοινό θέμα, την χτεσινή πορεία.

Δεν θα κρυφτώ κάτω από το δάχτυλό μου, δηλώνω ευχαριστημένος για την προσέλευση και δηλώνω και ευχαριστημένος και για την έκβασή της.

Μπορεί να μην συμφωνώ όταν καίνε περιουσίες, αλλά δεν καταδικάζω ούτε τις σφαλιάρες που φάγανε όσοι ασκούσουν βία στον λαό ούτε τις σφαλιάρες που έφαγε το πρώην υπουργός.

Πήρε μια καλή γεύση του τρόμου που βιώνουν καθημερινά οι απλοί εργαζόμενοι. Θα προτιμούσα να της έτρωγε κάποιος από την σημερινή κυβέρνηση αλλά και αυτό ήταν δώρο εξ ουρανού. Αν έτρωγε παραπάνω ώστε να κινδύνευε η ζωή του θα ήμουν εναντίων αλλά εδώ που έχουμε φτάσει πρέπει να αντιμετωπίζουμε την κυβέρνηση ως προς εξημέρωση ον.

Αυτή η κίνηση έδωσε ένα μικρό χαμόγελό σε πολλούς…

Σήμερα όμως για το θεαθήναι βγήκαν όλα τα παπαγαλάκια των καναλιών και της βουλής και μίλαγαν για την «αισχρή και άδικη» επίθεση, κάποιοι ακόμα εκθιάζοντας και την δουλειά του συγκεκριμένου υπουργού.

Κάποιοι βέβαια χαρήκαν αλλά το είπαν μουλωχτά

Τα ΜΜΕ πλέον έχουν χάσει το μαστίγιο και ο κόσμος αρχίζει να ξυπνάει (δυστυχώς κοιμούνται ακόμα οι περισσότεροι) . Κάποια στιγμή και όσο τα ΜΜΕ προσπαθούν να περάσουν απόψεις πέρα από την κοινή λογική του καθενός θα πέσουν σαν σαπισμένα μήλα.

Ο καημένος ο Άδωνις την γλίτωσε γιατί όπως λέει «δεν τον αναγνώρισαν» μάλλον θα ήταν με τους ασφαλίτες και θα φόραγε κουκούλα γιατί τέτοια φάτσα…αν είναι…από χιλιόμετρα κάνει μπαμ.

Όποιος δεν κάνει λαμογιές δεν έχει λόγο να φοβάται.

Όποιος εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών δεν έχει λόγο να φοβάται.

Τελειώνω με ένα καταπληκτικό άρθρο που διάβασα στα Arxedia Μedia με τίτλο Ελληνική Κουκουλοκρατοκρατία.

ο άνθρωπος ως ολότητα…

ή ως τμήμα του εαυτού του.

Πρόσφατα είχα μια συζήτηση και σε οργανικό περιβάλλον καθώς και σε ηλεκτρονικό. Η οποία είναι μακράν από της πιο ενδιαφέρον συζητήσεις που έχω κάνει το τελευταίο διάστημα.

Όταν κάποιος μάχεται για ένα σκοπό, κατεβαίνει σαν μια ολότητα του εαυτού του ή σαν ένα τμήμα αυτής, παρουσιάζοντας μόνο τα θελκτικά στοιχεία προς τους αποδέκτες;

Άν κάποιος για παράδειγμα είναι αναρχικός ή κουμουνιστής ή και δεξιός και διαδηλώνει για την μόλυνση του Χ ποταμού ή την καταστροφή του Υ οικοσυστήματος ή την κακοποίηση των Ζ ζώων από κάποια βιομηχανεία.

Πρέπει να παίρνει μαζί του την κομματική του ή ιδεολογική του ταυτότητα στην διαδήλωση;
Πρέπει να συνεργάζονται αντιφατικές ιδεολογίες μαζί για την επίτευξη αυτού του σκοπού;

Η αρχική συζήτηση είχε ένα πιο συγκεκριμένο θέμα αλλά προτιμώ να το γενικεύσω γιατί έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Παρακάτω παραθέτω και κάποια αποσπάσματα κομμένα και ραμμένα να έχουν μια συνοχή.

Η όλη διαφωνία εξελίχτηκε βασισμένη στο ότι, όσο αφορά τους αναρχικούς ο κόσμος τους έχει συνδέσει λόγω ΜΜΕ με τα μπάχαλα οπότε όταν κατεβαίνουν σαν αναρχικοί για να διαδηλώσουν/διαμαρτυρηθούν για κάτι άλλο το οποίο δεν έχει άμεση σχέση με τα πολιτικά τους πιστεύω και παράλληλα υπάρχουν και άλλοι χώροι που συμφωνούν μαζί τους. Τότε ο κόσμος θα πει ότι και να διαδηλώνουν δεν αξίζει να αφιερώσω το χρόνο μου για να τους ακούσω γιατί ότι και να είναι ….είναι αναρχικοί άρα σίγουρα αυτό για το οποίο διαμαρτύρονται είναι η ανούσιο ή λάθος.

Με άλλο λόγια η αναρχικοί αποτελούν κόκκινο πανί και καταστροφή του αρχικού σκοπού.

Το ίδιο ισχύει και για τους αριστερούς απλά εκεί πηγαίνει αναλόγως το θέμα.Ο κόσμος εκεί έχει εκπαιδευτεί από την τηλεόραση για το πότε να τους παίρνει σοβαρά και πότε όχι.

Κάποιος κόσμος δεν ξέρει προς τα που να γυρίσει το αυτί για να ακούσει και ακούει μόνο αυτά που έρχονται από το κουτί μπροστά του.  Οι λάθος τοποθετημένες ταμπέλες είναι που έχουν χαρακτηρίσει τους αναρχικούς ως «αλήτες».
Αν αφήσεις την ταυτότητά σου και μετά κάποιος προκατειλημμένος την ανακαλύψει θα είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα…γιαυτό τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο …όλοι ψάχνουν τρόπους να αποκρύψουν το τι πραγματικά είναι.

Γιατί να μην πολεμήσεις δηλαδή πλάι πλάι με έναν φασίστα για την καταστροφή του οικοσυστήματος και την δολοφονία των ζώων. Δεν πρόκειται να πάθει κανείς τίποτα, ούτε πρόκειται να βρικολακιάσουν από το κακό τους οι μεγάλοι θεωρητικοί της αναρχίας. αν θέλεις να έχεις ελπίδες, επιβάλλεται να εμφανίζεσαι προσαρμοσμένος στα πρότυπα και στην αισθητική της κοινωνίας. Αλλιώς, έχεις εξασφαλισμένο το φτύσιμο.

Πως μπορείς δηλαδή να συνεργαστείς για την δολοφονία κάποιον ζωντανών οργανισμών με άτομα που πιστεύουν στην άρια φυλή και στην εξόντωση όλων των άλλον. Πως μπορείς δηλαδή να συνεργαστείς με άτομα που βαράνε και σκοτώνουν ανθρώπους από άλλες εθνικότητες μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικοί. Πως μπορείς να διαμαρτυρηθείς για την ζωή με ανθρώπους που δεν την σέβονται.

——-

Η δική μου γνώμη είναι ότι δεν μπορείς να παρατάς τμήμα του εαυτού σου για να επιτεύξεις κάποιον σκοπό…κοροϊδεύεις και τον εαυτό σου και τους άλλους ακόμα και αν με αυτό το τρόπο καταδικάζεις λίγο τον σκοπό σου.