η φωτογραφία είναι από εδώ
Την δευτέρα που πέρασε πήγα στις νύχτες πρεμιέρας και παρακολούθησα το A temporary area in Athens του Vincent Moon. Το «A temporary area in Athens» είναι μια ταινία για την ελληνική experimental μουσική της Αθήνας, κινηματογραφήθηκε στο booze(φωτογραφία) και συμμετείχαν 15 ελληνικά συγκροτήματα . Δεν ένιωσα τον λόγο να γράψω ή να αναφέρω τίποτα για το γεγονός μιας που η ταινία δεν μου άρεσε διόλου. Την βρήκα άστοχη, βαρετή και εκτός θέματος.
Η αφορμή για να γράψω κάτι τώρα, μια εβδομάδα αργότερα προήλθε από το μπλογκ arxedia MEDIA και το συγκεκριμένο ποστ και το πόσο κλειστόμυαλα είδε το όλο εγχείρημα.
Για να ξεκαθαρίσω λίγο την θέση μου. Η η ελληνική experimental μουσική με αφήνει λίγο περισσότερο αδιάφορο από την experimental μουσική γενικότερα. Υπάρχουν σαφώς λαμπρές εξαιρέσεις αλλά τις μετράω στα δάχτυλα (των ποδιών μου πάντα). Ο λόγος που πήγα να παρακολουθήσω την ταινία ήταν γιατί μέσα στα 15 συγκροτήματα που συμμετείχαν έχω δύο καλούς φίλους και γενικά δεν μπορώ να αντισταθώ σε κινηματογραφικές προτάσεις.
Η ταινία ξεκίνησε με τον έναν από τους δύο σκηνοθέτες, τον Thomas Rabillon να προσπαθεί να ζητήσει συγνώμη από τους καλλιτέχνες για αυτό που θα δουν. Κακό σημάδι, εφόσον κάθε καλλιτέχνης πρέπει να υπερασπίζεται τις δημιουργίες του και όχι να ζητάει συγνώμη και μάλιστα προκαταβολικά.
Είναι αλήθεια ότι ναι έπιασε όλη την μιζέρια της Αθήνας, αλλά είναι αλήθεια ότι ξέχασε να πιάσει όλα τα άλλα συναισθήματα και διαθέσεις που μας χαρακτηρίζουν. Μπορεί να είμαστε προβληματισμένοι για το μέλλον μας, για τα πράγματα και για την χώρα μας αλλά μίζεροι αποκλειστικά ποτέ δεν υπήρξαμε. Δεν χάνουμε ευκαιρίες να περάσουμε καλά και ένας τρόπος να περνάς καλά είναι να δημιουργείς και να συναναστρέφεσαι με κόσμο. Έτσι και οι Έλληνες καλλιτέχνες αυτού του είδους το κάνουν για την πάρτι τους γιατί η δημιουργία τους κάνει λιγάκι πιο χαρούμενους.
Όπως σε ένα δώρο εν τέλη αυτό που έχει σημασία είναι η χειρονομία, η σκέψη και ο κόπος (αν είναι χειροποίητο). Έτσι και σε έναν ερασιτέχνη μουσικό η προσπάθεια και η θέληση είναι αυτά που μετράνε, αν αρέσει και όλας είναι ακόμα καλύτερο.
Το πρόβλημα με την «ΜΟΥΣΙΚΗ» ταινία (γιατί υποτίθεται ότι ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης είναι διάσημος για τις μουσικές του ταινίες) ήταν
Α. η έλλειψη της μουσικής
Β. η θρησκευτική σε βαθμό προσήλωσης ανάδειξη της μιζέριας
Γ. Η ελεεινή μυξοκλαψιάρικη αφήγηση πάνω από τα πλάνα ενός αποτυχημένου του χώρου (Έλληνα) ο οποίος για κάποιο λόγο νομίζει ότι όλοι ήμαστε ένα βήμα πριν το φούντο (αντί της επανάστασης πχ.) και ότι μάλλον άδικα προσπαθούμε να κάνουμε την ζωή μας καλύτερη και εν τέλη να πάμε να γαμηθούμε.
Τα καλά ήταν
Α. Πολύ καλά πλάνα
Αφού η ταινία τελείωσε ακολούθησε «surprise» ακόμα μια ταινία άσχετη και με μουσική και με τους παρευρισκόμενους. Η ταινία ήταν το I’m here του Spike Jonze όπου προσωπικά τουλάχιστον μου άρεσε και λόγω αυτής δεν θεώρησα το βράδυ μου χαμένο.
Μετά από κοντά 1.5 ώρα και αφού τελειώσαν και οι δύο ταινίες, βρήκε ξανά ο σκηνοθέτης της πρώτης …θέλοντας να ακολουθήσει μια συζήτηση και ένας διάλογος για το τι είδαν όλοι 40 λεπτά πριν! Στο εντομεταξύ η απογοήτευση είχε μετατραπεί σε βαρεμάρα η ώρα ήταν κοντά 1 το βράδυ και το μόνο που είχε όρεξη ο κόσμος ήταν να φύγει.
——–
Αφού έγραψα αυτό το ποστ, μου στείλανε και αυτό το link με το οποίο εμφανέστατα με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.
Τράβα Καζανάκι 