Μερικές σκέψεις (2020)

Δεν ξέρω ακριβώς γιατί αποφάσισα να μπω στο λογαριασμό μου, μετά από κοντά 2 χρόνια. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση που έχω τουλάχιστον 2 χιλιάδες θεάσεις το χρόνο, μετά από 2,5 χρόνια απουσίας.  Για αυτό αποφάσισα να γράψω κάτι πολύ σύντομο.

Σε καμία περίπτωση δεν έχω σκοπό να αναστήσω, αυτό το ιστολόγιο. Έχουν περάσει 4 χρόνια από τότε που έχω έρθει αγγλίας. Δουλεύω ως προγραμματιστής για μια εταιρεία τηλεπικοινωνιών και δεν έχω χρόνο σχεδόν να ασχοληθώ με τίποτα που μου τραβάει το ενδιαφέρον.

Αναγκαστικά πρέπει να συνδυάσω τα ενδιαφέροντα μου, με τις κόρης μου….που δυστυχώς για μένα, αυτή την εποχή, έχουν να κάνουν κυρίως με κούκλες και χτενίσματα.

Πολιτικά εδώ σκατά…Πολιτικά εκεί σκατά….τα ξέρουμε όλοι.  Θα ήθελα να επιστρέψω κάποια στιγμή αλλά πιστεύω ότι θα μου κακοφανεί. Βέβαια όλα μια ιδέα είναι.

Τρένα μάνγκα μου

Νομίζω ότι όλοι όσοι διαβάσανε την προηγούμενη ανάρτηση καταλάβαν όχι πλέον σπαταλάω πάρα πολύ χρόνο μέσα σε ένα τρένο. Για την ακρίβεια, περίπου ένα δύωρο.

Θα μου πείτε, και δεν θα έχετε τόσο άδικο, ότι και στην ελλάδα σπαταλούσες σχεδόν τόσο στα ΜΜΜ. Γεγονός, για 2 χρόνια τουλάχιστον. Αλλά δεν είναι το ίδιο, εδώ στα τρένα κάθεσε και έχει τραπεζάκι, δεν μυρίζεις την μασχάλη του διπλανού ενώ αναπτύσεις υπεράνθρωπες δυνάμεις για να μην πάθεις ασφυξία. Γιαυτό άλλωστε είχα καταντήσει να προτιμώ να κάνω 15 χιλιόμετρα με το ποδήλατο, ιδιαίτερα στην επιστροφή, από το να μπω στο τρένο.

Εδώ κάνω βέβαια 180 χιλιόμετρα την ημέρα. Σαν να μένω αθήνα και να δουλευώ χαλκίδα υποθέτω.

Οπότε το πρωί, συνήθως κοιμάμαι, τα βάσανα του να είσαι γονέας, …και στην επιστροφή διαβάζω. Στην αρχή διάβαζα βιβλία, αλλά σύντομα κουράστηκα …οπότε το ξαναγύρισα (δεν μετράει βέβαια σαν επιστροφή γιατί δεν είχα σταματήσει ποτέ) στα manga.

Διαβάζω κάτι του στυλ 20 διαφορετικά. Πολλά κλασικά, αλλά και αρκετά εντελώς καινούρια (ξεπέρασα και το σύνδρομο της νοσταλγίας, πάει διάβασα όσα βλέπαμε στην τηλεόραση μικροί). Μεταξύ τους θα ξεχωρίσω 3.

Fire Punch

Δεν βρίσκω λόγια καν να το περιγράψω αυτό, ίσως κάτι του στυλ …φοβερά εμετικό, και αριστούργημα ταυτόχρονα. Υπάρχουν τέυχη που θα ήθελα απλά να κλείσω τα μάτια και να περάσει …αλλά το βιβλίο, ακόμα και το εικονογραφημένο, δεν είναι ταινία.

Η ιστορία είναι αρκετά περίεργη. Ξαφνικά κάποιοι άνρθωποι έχουν αναπτύξει κάποιες δυνάμεις (τύπου xmen) και μια (δεν έχει εμφανιστεί ακόμα) έχει παγώσει όλο τον πλανήτη, έχουν περάσει πολλά χρόνια, δεν υπάρχουν πια αποθέματα φαγητού, ο ένας τρώει τον άλλον και γενικά έχει φτάσει η κοινωνία σε εντελώς διαστροφικό σημείο.

Ο πρωταγωνιστής είναι ένας τύπος με την δύναμη της αναγέννησης, του κόβεις χέρι και ξαναφυτρώνει, οπότε σε κάποια φάση τον χρησιμοποιούσαν για φαγητό κοβοντάς του συνεχώς μέλη, άλλοτε με το ζόρι και άλλοτε με την θεληση του.

Σε κάποια φάση, κάποιος που έχει την δύναμη να βάζει φωτιά σε κάτι, αλλά να μην σβήνει μέχρι το αντικείμενο να καεί εντελώς, προσπαθεί να τον σκοτώσει καιγοντάς τον.

Το αποτέλεσμα είναι Ο φλεγόμενος ανθρώπος.

Φοβερό!! για γερά στομάχια όμως.

 

One Punch Man

Ακόμα ένα manga (υπάρχει και σε anime) με υπερήρωες. Εντελώς διαφορετικό από τα συνηθισμένα όμως. Υποτίθεται ότι επιτίθονται στην γη κάτι τέρατα, ψιλοαδιάφορα ως τώρα για την ιστορία βέβαια, και ο ήρωας μας αποφασίζει να γίνει απίστευα δυνατός για να τα νικήσει. Μόνο που γίνεται τόσο δυνατός που πλέον τα νικάει όλα με μια μπουνιά, και γενικά βαριέται ελεινά.

Στόχος του….να βρει κάποιον ή κάτι, που να αντέξει παραπάνω από μία μπουνιά, μπας και ξεφύγει από τα δίχτυα της κατάθλιψης.

 

Toriko

Για χρόνια το απόφευγα, η υπόθεση μου φαίνοταν βαρετή (ακόμα μου φαίνεται όταν διαβάζω την υπόθεση). Θα μπορούσα να την περιορίσω σε μια γραμμή΄

‘φαγητό, μαγειρική, τέρατα’ κάτι τύποι κυνηγάνε τέρατα για να τα φάνε, γιατί όπως μας λενε είναι πολύ νόστιμα. Όσο πιο δύσκολο το τέρας…τόσο πιο δύσκολο να το μαγειρέψεις.

Γενικά ψιλομαλακία. Αλλά άκουγα καλά λόγια οπότε είπα να το διαβάσω. Και όντως μέχρι ένα σημείο είναι τρομερή μαλακία. Μέχρι που μάλλον (υποθέσεις κάνω) κάποιος του είπε του συγγραφέα να το κάνει λίγο πιο ενδιαφέρον (η σειρά ακυρώθηκε πολύ γρήγορα) και έβαλε στην ιστορία πολλά καταπληκτικά στοιχεία (ίσως το έκανε και επίτηδες) και ξαφνικά γίνεται φοβερή σειρά.

Αυτό όμως είναι εντελώς διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα manga είναι το σχέδιο. Ξεκίνησε κάπως περίεργο, θα έλεγα ότι οι χαρακτήρες ήταν μια ανάμιξη πολύ παλιάς τεχνοτροπίας με λίγο συγχρόνα στοιχεία και πολύ άσχημοι, μετά από ένα σημείο όμως το συγκεκριμένο manga έχει γίνει έργο τέχνης, νομίζω ότι πλέον η υπόθεση έχει μικρή σημασία (άσε που τους τελευταίους μήνες απλά προσπαθούν να σκοτώσουν όλοι ένα τέρας από μια άλλη διάσταση, και έχει μόνο ξύλο και καμία ιδιαίτερη υπόθεση). Το σχέδιο όμως είναι τόσο φοβερό που μου αρέσει πάρα πολύ απλά να χαζεύω τις σελίδες. (ίσως πρέπει να κάνω καμιά αφίσα)

 

Αυτά. Θα ήθελα γενικά να κάνω τακτικά reviews για manga αλλά δεν έχω χρόνο, σήμερα είναι παρασκευή, σε μια εβδομάδα πάω διακοπές… όλα πάνε καλά :)

τρίμηνες εντυπώσεις

Αυτό είναι επίσημα το πρώτο μου αρθρό που γράφω μέσα από ένα τρένο.

Πάνε 4 μήνες από τότε που μετακομίσαμε Αγγλία, και 3 μήνες από τότε που ξεκίνησα δουλειά. Δεν έχω λόγο να γράψω εντυπώσεις, τα πράγματα για όσους έχουν ζήσει και δουλέψει Αγγλία, είναι πολύ λιγότερο διαφορετικά από ότι θα περίμενε κανείς, με την μόνη διαφορά ότι εδώ οι νόμοι και οι κανονισμοί, τείνουν να εφαρμόζονται.

Άργησε το τρένο σου περισσότερο από μισή ώρα; Θα πάρεις το μισό εισητήριο πίσω. Άργησε πάνω από ώρα, θα το πάρεις όλο πίσω. Το κακό είναι βέβαια από την άλλη ότι συχνά πάνε τα πράγματα στραβά, έχω πάρει στους 3 μήνες δουλειάς 4 επιστροφές πίσω. 3 του μισάωρου και 1 ανάθεμα και αν θυμάμαι πόσες ώρες κάτσαμε ακίνητοι μέσα στο τρένο. Βέβαια εκείνη την φορά ήταν ειδική περίπτωση μιας που κάποιος πήδηξε στις γραμμές του τρένου.

Ναι, είναι αλήθεια, στην χώρα που μου πήρε μια εβδομάδα να βρω δουλειά και αμοίβομαι κοντά 3 φορές καλύτερα… υπάρχει κόσμος που αυτοκτονεί.

Σήμερα τα πράγματα με το τρένο ήταν πιο απλά 21 λεπτά καθυστέρηση, άρα καμία αποζημίωση, και μια μικρή ανταλλαγή πλυθυσμών. Κάτι έσπασε μας είπαν ο οδηγός και το τρένο πάει μόνο όπισθεν. Βέβαια καλύτερα από την άλλη φορά που πήγε ο οδηγός για χέσιμο, χωρίς να ενημερώσει κανέναν και περιμέναμε 25 λεπτά σαν τους μαλάκες…ενώ τον φωνάζαν στα μεγάφωνα.

Όλες οι χώρες κουβαλάνε μια παράνοια.

…και ένα τελευταίο άσχετο

Ένας φίλος που μένει εδώ αρκετά χρόνια, πήγε διακοπές στην Ελλάδα, εχτές τον είδα για καφέ….μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση αλλά το πρώτο πράγμα που μου είπε όταν τον ρώτησα …πως πέρασε μου απάντησε

«ωραία ρε φίλε, αλλά πολύ ακριβή η Ελλάδα»

Φιλιά

Μετακόμιση

Περάσαν ήδη 9 μέρες από την ημέρα άφιξής μας στην πόλη του Leicester, 8 από την ημέρα που μπήκαμε στο σπίτι και 2 μέρες από την στιγμή που έφτασαν τα πράγματα μας.

Έφτασαν… τρόπος του λέγειν.

Παρασκευή πρωί και οι Άγγλοι τυπικότατοι μας χτύπησαν την πόρτα μόλις 1 λεπτό αργότερα από την ώρα που είχαμε συμφωνήσει. Ανοίγω την πόρτα, βλέπω έναν σχετικά μεγάλο σε ηλικία τύπο, ο οποίος τελικά ήταν ο οδηγός της μεταφορικής, να μου λέει:

οδηγός: «το φορτηγό δεν χωράει στο δρόμο σας, και δεν έχει και θέση πάρκινγκ».

Του εξηγώ ότι είχαμε αναφέρει ότι ο δρόμος είναι σχετικά στενός, τόσο στην Ελληνική μεταφορική, όσο και στην Αγγλική (οι Έλληνες τα πάνε μέχρι ένα σημείο και μετά τα αναλαμβάνουν οι Άγγλοι), χαμηλής κυκλοφορίας και ότι θέσεις πάρκινγκ υπάρχουν παντού και του δείχνω προς την μία.

οδηγός: «ναι βλέπετε, κάποιος έχει κλείσει τον δρόμο και δεν χωράω, αλλά και να φύγει δεν μπορώ να παρκάρω σε αυτές τις θέσεις γιατί το φορτηγό είναι μεγάλο και μου δείχνει στο βάθος»

Κοιτάω το όχημα που έχει παρκάρει στα 100 μέτρα και βλέπω μια νταλίκα Scania με 10 μέτρα καρότσα πίσω. Μου πέφτουν λίγο τα μαλλιά και του λέω …γιατί ήρθατε με τέτοιο όχημα; του λέω. Μου απαντάει: «Δεν με ενημέρωσαν ότι ο δρόμος είναι στενός, αλλά μην ανησυχείτε θα πάρω το γραφείο και θα δώσει αυτό μια λύση». Ωραία του λέω.

Αφού περάσαν 2 ώρες που οι μεταφορείς κοιτούσαν τους τοίχους, έρχονται ξανά και μας λένε:

«Το γραφείο μας είπε να φύγουμε, να έρθουμε μια άλλη μέρα με μικρότερο όχημα, και να σας ενημερώσουμε ότι στο εντωμεταξύ θα χρεωθείτε εξτρά για την αποθήκευση». Δηλαδή, του απαντάμε, και κοιμόμαστε 5 μέρες στο πάτωμα, γιατί μας είχατε πει ότι θα παραδώσετε μεταξύ 5-11, και ήρθατε την τελευταία μέρα και θέλετε να φύγετε χωρίς να ξέρετε πότε θα επιστρέψετε, και θέλετε να μας χρεώσετε.

Πήρε η γυναίκα μου τρομερά εκνευρισμένη και στην Ελληνική εταιρία και στην Αγγλική εξηγώντας ότι δεν ήταν αυτή η συμφωνία μας. 15 λεπτά μετά κατεβάζουν αυτά τα πράγματα που έχουν οι μεταφορείς με τα χερούλια και της ρόδες και ξεκινήσανε να φέρνουν τα πράγματα 2.5 ώρες αργότερα από την άφιξή τους. Μας ενημέρωσαν όμως, επειδή είχαν καθυστερήσει, ότι δεν θα μπορέσουν να τα απο-συσκευάσουν και να τα τακτοποιήσουν (κάποια ήθελαν βίδωμα) και ότι το γραφείο θα στείλει κάποιον την επόμενη μέρα. Ας είναι λέμε.

Αφού περνάνε 90 λεπτά που φέρνουν πράγματα (ένα, ένα με το πάσο τους). Που να μην βιαζόντουσαν και όλα. Έρχεται πάλι ο οδηγός και μας λέει.

«Υπάρχει πρόβλημα»

Τι πρόβλημα του απαντάω.

«Το φορτηγό είναι γεμάτο πράγματα, και κανονικά έπρεπε να είναι όλα δικά σας, αλλά δεν είναι.  Υπάρχουν άλλα πράγματα στην θέση των δικών σας».

Εμείς τελικά από ότι μας εξήγησαν, τα πράγματα μας είχαν μπει σε 2 μικρά container, και είχαν φέρει μόνο το ένα και ότι το άλλο container ήταν ακόμα στην αποθήκη. Ξανά τηλέφωνα χαμός.

Τελικά τα πράγματα θα τα φέρναν 4 μέρες μετά. Όλο συγνώμη και δεν έχει ξαναγίνει αυτό και ένα κάρο τυπικές χαζομάρες.

Έτσι φύγαν, εμείς με τα μισά πράγματα, όλα στο ισόγειο γιατί δεν ήταν «safe» να τα ανεβάσουν από την στενή σκάλα και περάσαμε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο κουβαλώντας πράγματα μέσα στο σπίτι.

Μέσα στην ατυχίας μας, σταθήκαμε και λίγο τυχεροί. Ήρθε τουλάχιστον το στρώμα και τα κουζινικά.

Ουφ. Πάλι καλά που αφήσαμε την μικρή στην γιαγιά της μέχρι να τακτοποιηθούμε γιατί, καλά, εμείς κοιμόμασταν στο πάτωμα….αυτή που; Το κρεβάτι της (μέρος του βασικά) είναι ακόμα στα πράγματα που λείπουν.

Μετατόπιση

Αν κάποιος βάλει στο μεταφραστικό της google την λέξη relocation παίρνει σαν default μετάφραση την λέξη «Μετατόπιση».

Έτσι και εγώ μαζί με την οικογένεια μου (γυναίκα και παιδί) μετατοπίζομαι από την Ελληνική πραγματικότητα στην Βρετανική πραγματικότητα.

Η μικρή επειδή είναι μόνο 10 μηνών, πιθανότατα δεν θα συγκλονιστεί ιδιαίτερα από την αλλαγή.   Η γυναίκα μου, κάνει το όνειρο της πραγματικότητα, βρίσκοντας την δουλειά των ονείρων της και εγώ; Εγώ δεν ξέρω για να πω την αλήθεια πως νιώθω.

Μπήκα κατά μια έννοια με το ζόρι στην αναζήτηση εργασίας. Θα έμπαινα βέβαια αργά ή γρήγορα, ήταν αναπόφευκτο. Η εταιρία όπου εργαζόμουν ως τώρα έχει γίνει σκέτος εφιάλτης κακής οργάνωσης και αδιαφορίας. Λόγο της κατάστασης είχε αρχίσει να φεύγει σημαντικό προσωπικό και τόσους μήνες μετά κάνεις δεν έχει ασχοληθεί με την αναπλήρωσή του παρά μόνο φορτώνουν παραπάνω ευθύνες σε όσους κακός επιλέγουν να παραμείνουν.

Η διαφορά είναι ότι δεν θα έψαχνα δουλειά στο εξωτερικό και συγκεκριμένα σε μια περιοχή που το επάγγελμά μου δεν έχει τρομερή ζήτηση. Βέβαια οι Βρετανοί έχουν το commuting σε διαφορετικές πόλεις λίγο καραμέλα και υποχρεωτικά θα κάνω και εγώ adapt και σε αυτό το κόλπο μετακίνησης πληθυσμών.

Έχει μείνει ένας μήνας ακόμα πριν την ολική μετατόπιση μας και πάρα πολλά να γίνουν. Ελπίζω να βρω μια δουλειά που μου αρέσει όσο μου άρεσε και η προηγούμενη με την μόνη διαφορά ότι θα ήθελα να μου αρέσει αυτή την φορά και ο τρόπος. Προς το παρόν όλοι εδώ πετάνε ένα agile και νομίζουν ότι όλα θα πάνε ρολόι.

Άντε να δούμε.

Φιλιά

To επακόλουθο

Στην προηγούμενη μου ανάρτηση είχα γράψει ότι μου άρεσε ο τρόπος διακυβέρνησης του Σύριζα και η νοοτροπία των μελών του, παρόλο που δεν ανήκω στον συγκεκριμένο χώρο. Ακόμα και τώρα έπειτα από όλο αυτό το κωλοτουμπο-αλλαλούμ δεν έχω αλλάξει γνώμη (ούτε πρόκειται είμαι ξερό κεφάλι).

Δεν μπορώ να πω τα ίδια όμως για την πολιτική ηγεσία του κόμματος (όχι ότι το έλεγα και πριν, με εξαίρεση το 2006 όταν κατέβαινε για δήμαρχος Αθηνών είχα πει έναν καλό λόγο) και το πόσο μικροί αποδειχτήκαν κάποιοι κάτω από τις έντονες πιέσεις. Δεν θα δεχτώ καμία δικαιολογία.

Αυτή την θεαματική μετάφραση του όχι σε ναι δεν την περίμενα με τίποτα. Δεν θα περίμενα κάτι τέτοιο ούτε από τα μεγαλύτερα σκουλήκια της δεξιάς πτέρυγας – γνωστοί επαγγελματίες ακροβάτες-κωλοτουμπέοι.

Το μνημόνιο όμως ήρθε για να μείνει. Ακόμα και ο μισός Σύριζα να επαναστατήσει …βάζει πλάτη το αγόρι με το μουστάκι. Ο νέος βαρύμαγκας της Συγγρού. Καθώς και δίνει και το ΟΚ και ο Σταύρος της καρδιάς μας (μπλεργκ). Οπότε οι επαναστάτες μοιάζουν καταδικασμένοι σε μια μεγάλη ήττα. Πολυ φοβάμαι ότι οι λίγοι που δίναν αυτό το άρωμα επανάστασης, εαν δεν φύγουν ή εκδιωχθούν…εν τέλει θα απορροφηθούν από λανθασμένα διαλείμματα και το σύνδρομο του σωτήρα.

Παιδιά τα κάνατε πουτάνα. Για να δούμε όμως …θα καταφέρετε να επανέλθετε και εσείς και η χώρας σε μια σωστή πορεία ή θα τα κάνετε όλα πουτάνα όπως όλοι οι προηγούμενοι, ή μήπως θα πάτε σε εκλογές με την ουρά στα σκέλια.

πανικός

Στις εκλογές δεν ψήφισα Σύριζα, ποτέ στην ζωή μου δεν έχει τύχει να ψηφίσω κόμμα που έχει μπει στην βουλή. Πιστεύω στις εκλογές σε γενικές γραμμές αλλά θα τις προτιμούσα αρκετά διαφορετικές(μεγάλη συζήτηση) και για αυτό προτιμούσα πάντα να ψηφίζω πιο «έξω-θεσμικά».

Έχω πει εκατοντάδες φορές ότι δεν ζούμε σε έναν λογικό κόσμο, αλλά σε ένα θέατρο του παραλόγου. Και δεν είναι μόνο αυτή η φουκαριάρα χώρα που συμμετέχει σε αυτή την παράσταση, άλλα όλη η υφήλιος ανεξαιρέτως.

Παρόλα αυτά ο τρόπος διακυβέρνησης του Σύριζα, μου αρέσει. Μου αρέσει αυτή η νοοτροπία του όλα χύμα στο κύμα. Τίποτα κρυφό, όλα στην φόρα.

Θα είμαι από τους πρώτους που θα ομολογήσουν ότι το δημοψήφισμα ήταν πολύ βιαστικό όπως τελικά διεξάγετε, όπως και το ερώτημα είναι λίγο βλακώδες, παιδικό.

Η κυβέρνηση λέει όχι. Ένα πολύ συγκεκριμένο όχι. Βέβαια δεν ξέρω τι σχέδια έχουν αλλά είναι ξεκάθαρο το γιατί θέλουν το όχι.

Αυτοί που θέλουν το ΝΑΙ από την άλλη, ο καθένας το βλέπει διαφορετικά και έχει τον δικό του λόγο.

• Καταστροφολογία (θα πεθάνουμε, θα διχαστούμε)
• Μέσα έξω από το ευρώ
• Μέσα έξω από την Ευρώπη
• Να ρίξουμε την Κυβέρνηση, Να γίνουμε κυβέρνηση
• κτλ κτλ

Ποιος πραγματικά όμως θα αντέξει τα μέτρα αν τελικά βγει το ΝΑΙ; Αυτό το απλό δεν μπορεί να το σκεφτεί κανένας; Οι μισθοί έχουν πέσει τόσο πολύ από την αρχή των μνημονίων που σε κάνει να απορείς αν ένα καινούριο νόμισμα ακόμα και 8 φορές υποτιμημένο αν θα ήταν χειρότερα ή καλύτερα.

Και έχουμε όλους τους εν ζωή πρώην πρωθυπουργούς της ΝΔ να βγαίνουν να κάνουν διαγγέλματα υπερ του ΝΑΙ.
όλους τους εν ζωή πρώην πρωθυπουργούς του ΠΑΣΟΚ να κάνουν επίσης διαγγέλματα υπέρ του ΝΑΙ.
Τα κανάλια βάζουν τίτλους ότι γίναμε ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ, ΖΑΜΠΙΑ, ΟΥΓΚΑΝΤΑ, ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ και ότι μόνο το ΝΑΙ θα μας κάνει πάλι Ελλάδα.

Κόβουν τις δηλώσεις του Βαρουφάκη για να φαίνεται ότι λέει κάτι διαφορετικό (είπε ότι ντράπηκε πολύ που το ΑΤΜ της βουλής άδειασε 4 φορές και ότι ο ίδιος δεν θεωρεί σωστό να τραβήξει λεφτά) και μπαμ πλάνο Βαρουφάκη να λέει ότι δεν θέλει να στηθεί στα ΑΤΜ και μπαμ μετά πλάνο να κλαίνε οι γριές και να πέφτουν ατάκες του στυλ «ούτε να σας φτύσει δεν θέλει».

Στην καθημερινότητα από την άλλη, το αφεντικό μου σχεδόν έβρισε μια υπάλληλο που υπονόησε ότι θα ψηφίσει όχι. Τις είπε ότι με τις ενέργειες της θέλει να του κλείσει την εταιρία και να τον στείλει στον τάφο. Μετά άρχισε τις γνωστές βλακείες που λέει συνέχεια από πολύ πριν τις εποχές των μνημονίων. Ότι όλοι στην Ελλάδα είναι άχρηστοι και καλά μας κάνουν οι «Ξένοι» και μας γαμάνε στους φόρους.

Βέβαια όταν υπονοεί εμμέσως ότι είσαι άχρηστος (σε μερικούς το έχει πει και στα μούτρα, αλλά δεν τους διώχνει γιατί «δεν μπορεί να βρει καλύτερους») για ποιο λόγο να τον σεβαστείς ένα τέτοιο άνθρωπο ή να νοιαστείς αν η εταιρία του πάει για φούντο.

και γιατί όλα τα παραπάνω είναι λόγος να ψηφίσεις ΝΑΙ;

Εγώ αρχικά συμφωνούσα με το ΚΚΕ. Ακόμα ψιλοσυμφωνώ να είμαι ειλικρινής. Αλλά αν βρω χρόνο να κλέψω από την μπέμπα. Θα πάω να ρίξω ένα ΟΧΙ …αφιερωμένο στο αφεντικό.

Θα του το έλεγα αλλά είναι λίγο επιρρεπείς στο εγκεφαλικό και δεν θέλω πτώματα στην συνείδηση μου.

Θα στεναχωρηθώ αν αλλάξει η κυβέρνηση αλλά τελικά μάλλον θέλετε να φάτε στην μάπα Σαμαρά για τα επόμενα 10 χρόνια.

πατέρας πρώτη φορά

Ήρθε η μπέμπα επιτέλους και μπήκα στον φανταστικό κόσμο της πατρότητας. Η μάλλον προσπαθώ να μπω, αλλά υπάρχουν τόσο φυσικά εμπόδια στον δρόμο μου όσο και μεταφυσικά.

Από την πρώτη στιγμή έχω νιώσει απίστευτες στιγμές τόσο κουλαμάρας όσο και παράνοιας.

Συνειδητοποιείς ότι υπάρχει άπειρος κόσμος εκεί έξω που πιστεύει στις προκαταλήψεις και σε ένα σωρό χαζομάρες που κυκλοφορούν στον κόσμο και που μέχρι εχτές γελούσες με δαύτες. Από την άλλη έχεις και έναν παιδίατρο, επιστήμονα με τα όλα του, να δείχνει εν μέρει ανακούφιση επειδή ψιλό συνειδητοποιεί ότι έχει να κάνει με λογικούς ανθρώπους αλλά και λίγο μαζεμένο ταυτόχρονα και διπλωμάτη, μπας και έχει καταλάβει κάτι λάθος. Χαρακτηριστική ατάκα.

«από παιδιατρικής άποψης την μικρή μπορείτε να την βγάλετε έξω, αν από την άλλη θέλετε να την κρατήσετε 40 μέρες στο σπίτι, δεν θα σας φέρω αντίρρηση, απλά όσο γίνεται να αερίζετε καλά ο χώρος»

Από την άλλη η πεθερά να είναι πεπεισμένη ότι η μικρή θα πάθει κάτι επειδή μεγαλώνει σε σπίτι με σκύλο να μας βομβαρδίζει με ατάκες. «Τα σκυλιά είναι βρώμικα και μεταφέρουν αρρώστιες». «Να μην πιάνουμε την μικρή με ρούχα που φοράγαμε όσο είμασταν στον ίδιο χώρο αγκαλιά με το σκύλο»

Στο ληξιαρχείο που πήγαν να ρωτήσω τι χρειάζεται για την ονοματοδοσία. Μια τρελή φώναζε στον υπάλληλο να αφαιρέσει το όνομα από το παιδί της (είχε κάνει ονοματοδοσία την προηγούμενη μέρα) και ότι θέλει το παιδί της να βαπτιστεί. Η υπάλληλος να προσπαθεί να εξηγεί ότι η βάπτιση δεν έχει καμία σχέση με την ονοματοδοσία και ακόμα και αν το βαπτίσει θα πρέπει και πάλι να γίνει η ονοματοδοσία επειδή η βάπτιση προσθέτει μόνο θρήσκευμα. Αυτή ουρλιάζοντας είπε ότι τα παιδιά μου θα πάρουν όνομα μετά την βάπτιση και όχι πριν.

Η υπάλληλος είχε μείνει λίγο κάγκελο.

Γενικά ζούμε μια παράνοια…αλλά όσο είμαστε οι τρεις μας…αυτή η παράνοια είναι γλυκιά.

βουτιά στα σκίτσα

Όπως ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτηση τον τελευταίο καιρό έχω πέσει με τα μούτρα να διαβάζω manga. Τα manga είναι ιαπωνικής προέλευσης και είναι αποτελούν ουσιαστικά ένα είδος κομικ. Η διαφορά τους με την εικόνα που φέρνει ο όρος κόμικ στους περισσότερους είναι η θεματολογία τους, η οποία ποικίλει πολύ, σε σημείο που πολλά δεν είναι καν κατάλληλα για ανηλίκους (κυρίως λόγο βίας, αλλά πολλές φορές και ερωτικού περιεχομένου).

Υπήρχε μια εποχή (προ δεκαετίας+) που έβλεπα anime με τους τόνους, σπαταλώντας άπειρες ώρες, ιδιαίτερη αδυναμία και εκεί τα scifi και ότι περιείχε robot και mecha (το google είναι φίλος μας όταν κάποιες ορολογίες φαίνονται λίγο αλαμπουρνέζικες). Παρόλα αυτά τα χέρια μου δεν ποτέ δεν γύρισαν να πιάσουν ένα βιβλίο manga από τις αντίστοιχες σειρές (τότε είχα πέσει επίσης με τα μούτρα στα βιβλία του Stephen Baxter).

Πριν από ένα χρόνο αποφάσισα να δω το one piece, μια σειρά που μου είχαν προτείνει να δω από το 2007 αλλά ποτέ δεν αξιώθηκα. Μου πήρε κάνα εξάμηνο αλλά κατάφερα και είδα όλα τα τότε 630 περίπου επεισόδια (που έχουν βγει την τελευταία 15ετία)(και όχι δεν είναι καν το μακροβιότερο anime, έτσι για την ιστορία υπάρχουν 18 μακροβιότερα από το one piece, 7 από αυτά τρέχουν ακόμα) και έτσι έφτασα στα τρέχοντα. Ομολογώ ότι η σειρά με ενθουσίασε τόσο πολύ που ήθελα πολύ να μάθω τι γίνεται παρακάτω. Αρχικά περίμενα στωικά για το νέο εθιστικό 20 λεπτό κάθε Κυριακή πρωί. Μετά διάβασα ότι το manga ήταν περίπου 20 επεισόδια μπροστά. Αρχικά σκέφτηκα να ρίξω μια γρήγορη ματιά να δω τι γίνεται από εκεί που είχα μείνει. Όμως το OCD μου με κέρδισε, έτσι ξεκίνησα να το διαβάζω από την αρχή με μανία, χωρίς να ρίξω, ούτε για μια στιγμή, μια ματιά στο τι θα γίνει παρακάτω. Έτσι ρούφηξα την μια σελίδα πίσω από την άλλη για αρκετούς μήνες. Ταυτόχρονα πρέπει να ομολογήσω ότι είχα κάπως βαρεθεί και ήθελα πολύ καιρό να κάνω ένα διάλειμμα από την κλασσική λογοτεχνία.

Με το που έφτασα στο τρέχον τεύχος, ένιωσα ένα κενό, ήθελα να διαβάσω και άλλα και άλλα και άλλα.

Έτσι ξεκίνησα και έφτασα επίσης στο τρέχον τεύχος το seven deadly sins και το fairy tail.
Διάβασα επίσης τα ολοκληρωμένα Getter Robo (για παιδικούς συναισθηματικούς λόγους) καθώς και το Rurouni Kenshin
το τελευταίο επίσης το ξεκίνησα για παιδικούς συναισθηματικούς λόγους αλλά τελικά ήταν πολύ πιο ωραίο από απλά ένα εφηβικό κομικ (όπως το Getter Robo) με ένα τόνο ιστορικές λεπτομέρειες περί της ιαπωνικής ιστορίας για την μετάβαση από την περίοδο edo, στην περίοδο meiji.

Έτσι πλέον περιμένω για την ώρα 3 τεύχη την εβδομάδα και παράλληλα έχω αρχίσει άλλες 2-3 σειρές για να καταλλήξω ότι αξίζουν.

Άντε καλό διάβασμα, γιατί σύντομα μου φαίνεται θα ακούμε μόνο κλάμματα <3

Αλλαγές

Αγαπητέ κόσμε

Σχεδόν όλες οι τελευταίες αναρτήσεις ξεκινάνε με την ατάκα «Πάει πολύ καιρός που έχω να γράψω κάτι». Είναι λίγο σαν να απολογούμαι. Περίεργο πράγμα οι τύψεις φυτρώνουν ακόμα και εκεί που δεν έχουν κανένα λόγο να φυτρώσουν.

Αυτή την φορά όμως έχουν αλλάξει αρκετά στην ζωή μου, καθώς λίαν συντόμως αναμένονται ακόμα περισσότερες και ριζοσπαστικότερες αλλαγές.

Θυμάμαι πέρυσι τέτοια εποχή που κάναμε πλάκα με την γυναίκα μου ότι αν κάναμε ένα παιδί θα είχε φάση να γεννηθεί με αριστερή κυβέρνηση. Τελικά παιδί θα γεννηθεί (στις επόμενες μέρες), τώρα κατά πόσο η κυβέρνηση είναι έστω και στο ελάχιστο θα φανεί στην πορεία.

Όλοι μου λένε να ξεκουραστώ όσο προλαβαίνω γιατί αλλιώς θα το μετανιώσω, αλλά αφού δουλεύω σε κάτεργο που χρόνος για ξεκούραση. Δεν πειράζει, έτσι και εγώ αποφάσισα αντί να ξεκουράζομαι στο λίγο χρόνο που μου περισσεύει να διαβάζω manga.

Αν οι τύψεις επιμείνουν ίσως γράψω και καμία κριτική για τα 4 που έχω διαβάσει το τελευταίο δίμηνο. Είναι παρεξηγημένο είδος λογοτεχνίας.

Ανυπομονώ πολύ να γνωρίσω το μικρό μου κοριτσάκι.

Με εκτίμηση