ένεκεν η ώρα

8.15 το πρωί Κυριακής χτυπάει το τηλέφωνο. Σκέφτομαι, ποιος μαλάκας με σκέφτεται πρωί πρωί; (να σημειώσω ότι είχα τα γενέθλια μου εκείνη την ήμερα. Ζαλισμένος από τον ύπνο μου προσπαθώ να συνδέσω το «τηλεφωνώ από το αστυνομικό τμήμα …..είστε ο τάδε;» τι σχέση έχει με εμένα, διότι τελευταία φορά που πήγα στην αστυνομία ήταν 12 χρόνια πριν να βγάλω ταυτότητα.

Με ενημέρωσε ότι ήρθε το σημείωμα κατάταξης μου. Τρομερό δώρο. Πάντως με έτρωγε η περιέργεια αν ξέραν ότι εκείνη την ημέρα ήταν τα γενέθλια μου, οπότε ρώτησα…δεν ξέραν.

Πρέπει να παρουσιαστώ σε ένα μήνα. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καμία όρεξη να τρέχω αυτό τον μήνα και τον επόμενο για κάτι που πολύ πιθανότατα θα αποφύγω. Αυτό που μισώ είναι ότι σε αυτό το κράτος της παράνοιας τίποτα δεν δουλεύει αυτόματα. Όποτε θα πρέπει να τρέχω σε γιατρούς και νοσοκομεία για να αποδείξω το ήδη αποδεδειγμένο.

Αν και η αλήθεια είναι, ότι όταν βλέπω διαφόρους αναπήρους (με κομμένα πόδια, χέρια) να τους περνάνε επιτροπή κάθε χρόνο για να δουν μη και φύτρωσε κάτι. Τους έχω ικανούς ακόμα και να πουν ότι πρέπει να κάνω την θητεία μου κανονικά οπότε, ψυχολογικά είμαι έτοιμος να ακούσω τα πάντα..κρίμα όμως που δεν ισχύει το ίδιο και σωματικά.

Πάσχω από ρευματοειδή αρθρίτιδα από τα 22 και αν εξαιρέσεις την γιατρό μου (με την οποία έκοψα επαφές όταν έφυγα για το εξωτερικό) όλοι νομίζουν ή ότι αστειεύομαι ή ότι υπερβάλω όταν λέω ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ πάνω από 6 ώρες γιατί αρχίζω να πονάω.

Τι να πεις, η χώρα αυτή μπορεί να είναι τρελοκομείο, μπορεί να την σιχτιρίζουμε και να την υποτιμούμε και να ευχόμαστε να φύγουμε επιτέλους από αυτή όλη την ώρα αλλά κατά βάθος την αγαπάμε.